نهان ز چشم مردم، زمانه می‌رود علی           شكسته فرق وخونجگر، ز خانه می‌رود علی

باغم ومحنت درون، با پر و بال غرق خون           به سوی گلشن جنان، زلانه می‌رود علی

قسم كه حق مدارشد، به سجده رستگار شد           به ديدن خـدا بدين تـرانه می‌رود عـلی

زبی‌كسی وغربتش، به سوی خاك تربتش           به همره هـزارها، نشـانه می‌رود علی

همره اشك زينبين، با دل خونين حسين           به روی دوش مجتبی، زخانه می‌رود علی

نهان زچشم دشمنان، جانب تربتی نهان           غريب‌تر ز فاطمه، شبانه می‌رود علی

شب غمش شده سحر، بسته اگر بار سفر           برای ديدن گُـل و جـوانـه می‌رود علی

زگلشن عشق وشرف، به وادی پاك نجف           دريغ جسم اطهرش، به شانه می‌رود علی

چه باصفا و بايقين، ز خاك تاعرش برين           پی وصال ايـزد، يگــانـه می‌رود علی

وفایی اشك غم فشان، بگو نفس نفس زنان           نهان ز چشم مردم زمانـه می‌رود علی